Bakgårdskino

Det nærmar seg haust på alle vis. Ferien var over for over 2 veker sidan, skulen er i gang for alle dei som ikkje er ramma av streik, nokre tre har allereie starta å gje slepp på grønfargen sin og sjølv om vêret denne veka har gitt oss litt ekstra sommar, så har eg kunne kjenne eit haustdrag i vinden som er kaldare enn det gradestokken gjev inntrykk av. Haustmørkret snik seg innpå oss sakte, men sikkert no, og det gjev oss mørkare kveldar. Ein kan ikkje stritte imot. Ein må gjere sitt beste på å ønskje haustmørkret velkomen. Gjengen i kollektivet til syster mi veit å gjere det skikkeleg. Haustmørkret skal ikkje kjenne seg uønska. Så dei inviterte på Bakgårdskino. Seint ein kveld sat vi der, ein gjeng på vel 15 personar, på kvar vår stol i bakgården midt i Bergen sentrum. Syster mi og gjengen hadde rigga opp høgtalarar og videokanon og filmen vart projisert mot naboen sin gråe vegg.

Ein kan ikkje sjå kva for ein film som helst når ein er på bakgårdskino. Det må liksom vere ein klassikar av eit eller anna slag. Eller noko med historisk sus over seg, eller kanskje noko italiensk? Ja, for ein kan ikkje hjelpe for å kjenne på at ein nesten kunne ha vore i eit middelhavsland der ein sit. Valet fall på filmen The Artist, regissert og skriven av Michel Hazanavicius. Ein stumfilm frå 2011, der handlinga tok oss tilbake til Hollywood i svart/kvitt i 1929. Den tidsriktige musikken fylte bakgården og vi kunne lene oss tilbake og nyte handlinga fortalt i kroppsspråk og tekstplakatar. Sjølv om det var ein seinsommarkveld hadde hausten blanda seg i temperaturen, så vi sat i ull, tjukke genserar, luar og inntulla i pledd. Innimellom fekk vi besøk av hovud i vindauga ut mot bakgården og vi kunne høyre ein fest i nærleiken. Slik er det å sjå film mot ein båkgårdsvegg.