Kafé Brasil

I går oppdaga eg ein ny kafé. Det er ikkje ofte. Eg er jo ikkje så ofte på kafé, og når eg går på kafé, så blir det gjerne den same som forrige gang. Men ikkje i går. Etter litt trasking i Bergens gater med min kjære, var vi trøtte, våte og litt kalde og trengte en liten pause. Eg hadde hørt om kafeen før, for Benedikte har prata om den til meg. Café Brasil. (En kafé driven av frivillige, der pengane går til gatebarnprosjektet til Gregory Smith i Brasil, Kolibri- Children at risk foundation). Men eg har aldri vore der.

Då vi plutselig stod utenfor kafeen og såg inn, såg det ikkje heilt innbydande ut, men så såg vi eit smil og ei hand som vinka oss inn, og dermed var kafédestinasjonen bestemt.

Inne var det mykje meir koseleg enn ute i gata, som er prega av vegarbeid for tida. Små bord, med gode stoler som var måla i ulike varme fargar. Ein sofakrok var det også der. Og menneska var trivelege og slo gjerne av ein prat. I tillegg til at ein kan kjøpe kaffi i ulike variasjoner til ein meir hyggeleg pris enn på kommersielle kafeer, kan ein også tømme lommeboka ved å kjøpe smykker, vesker, klær, hengekøye, dukker, notatbøker, malerier m.m, alt laga av barn i Brasil. Eg og Einar likte spesielt godt fleire av bileta som hang på eine veggen og blei mektig imponert, då vi såg alderen på kunstnarane.

Då vi hadde drukke kaffien vår, drøymt oss vekk til ulike bryllupsreisedestinasjonar og prata litt med andre på kaffene, bar turen ut i lørdagsregnet igjen. Mykje meir nøgde enn vi var ein time tidlegare.